اي غمين ز اشتياق حضرت او

روز و شب مايل به زيارت او



تو از او دور نيستي بالله

«قبره في قلوب من والاه»



در طول تاريخ انسانهايي بوده و هستند که پس از مرگشان، زندگي و حياتشان ادامه پيدا کرده و با مرگ بدنشان، وجودشان و شخصيت و انديشه شان ادامه يافته است. مردان خدا و شخصيتهاي الهي، همانگونه که در زمان حيات خويش استوانه دين و محور انسانيت و پشتوانه حق و عدالت هستند، در زمان پس از مرگ نيز آرامگاه و زيارتگاهشان پشتوانه حق و عدالت و فضيلت است. و در اين ميان، زيارت مشهد حسيني از ويژگيهاي برجسته اي برخوردار است. آنانکه توفيق پيدا مي کنند و به زيارت مرقد مطهرش مشرف مي شوند، روي به آستان امام حسين (ع) آورده و به جانب اين مدرسه عشق و فضيلت و دانشگاه کمال و تربيت مي گرايند. اينگونه تربيت اجتماعي و يک چنين موسسه تهذيب اخلاق و ادب، براي هيچ ملتي از ملل گيتي ميسر و مقدورنيست.

البته ملحدين و معاندين و مخالفين مکتب تشيع به خيال خود شبهات و اشکالهاي مي کنند و مي گويند: «زيارت قبور، بت پرستي است؟!» در حالي که هر کس که به زيارت قبور ائمه (ع) مي رود هرگز به عنوان «بت» آنها را زيارت نمي کند. چه کسي است که حسين بن علي (ع) راخدا بداند؟!! شيعه، امام را مقرب درگاه خدا مي داند و با توسل به او قربي به خدا پيدا مي کند، همانطور که خودش در قرآن مجيد فرمود:«به سوي او وسيله بگيريد» [1] امام را وسيله الهي مي داند. زيرا توسل و شفاعت، بعدي از ابعاد زيارت است که زائر از اين طريق خود را به درگاه الهي نزديک مي کند، و پيشوايان ما وعده فرموده اند که از زائران خود دستگيري کنند.

امام رضا (ع) مي فرمايد: «هر امامي بر گردن دوستان و پيروانش عهد و پيماني دارد و وفاي به اين عهد، بإ؛،،ّّ زيارت قبر آنان ممکن مي باشد. و کسي که به شوق زيارت آنها و با تصديق به فضيلت آنها به سوي قبور آنها برود مورد شفاعت ائمه در قيامت قرار مي گيرد.

پس هر زائري بايد بکوشد تا از اين شفاخانه فيض، استشفاي دردهاي دروني و امراض قلبي و اندروني خود را خواسته، خواستار آن شود که صفاي دل و دوستي خاطر و پاکيزگي روح و قداست روان و سلامت تن، از خدمت آفريدگار جهان به وي عطا گردد، تا اينکه هم ظاهر او به جمال و کمال آراسته شود و هم باطن وي از آلودگي ها پاک و مصفا گردد.

هر زائري که با معرفت و شناخت مقام صاحب اين مرقد و اهداف او به زيارت برود، از صاحب قبر الهام مي گيرد و اصول و تعاليم مکتب را به ياد مي آورد، و هر زيارت و سلام او سرشار از اين آموزشها و الهام ها است.

از طرفي زيارتنامه هاي وارده، و خواندن هر کدام از آنها، خواننده و زائر را به دقت و تفکر واداشته، متذکر تاريخ و احوال انبيا و اولياي معصوم مي گرداند. تأمل در زيارت عاشورا و ديگر زيارات، اين مطلب را به خوبي روشن مي سازد که امامان به اين وسيله در صدد ساختن انسانهاي مؤمن و متعهد بوده اند، لذا به آنها تعليم داده اند که در زيارت امام حسين (ع) از خداوند بخواهند که زندگي و مرگشان را «حسين گونه» قرار دهد، و آنها را در دينا و آخرت همراه آن حضرت بدارد: «اللهم اجعل محياي محيا محمد و آل محمد، و مماتي ممات محمد و آل محمد... و ان يجعلني معحکم في الدنيا و الاخرة».

به اميد به اينکه خداوند متعال توفيق زيارت حضرتش را در دنيا و شفاعتش را در روز قيامت نصيب ما گرداند، به آثار و برکاتي که زيارت سيدالشهدا (ع) به دنبال دارد مي پردازيم: