أينَ المُلوکُ الَّتي عَن حِفظِها غَفَلْتَ

حَتّي سَقاها بِکَأسِ المَوتِ ساقيها
تِلکَ المَدايِنُ فِي الآفاقِ خالِيَةٌ

عادَت خَراباً وذاقَ المَوتَ بانيها
أموالُنا لِذَوِي الوُرّاثِ [1] نَجمَعُها

ودورُنا لِخَرابِ الدَّهرِ نَبنيها. [2] .

* * *
کجايند شاهاني که نتوانستند خودشان را نگه دارند

تا اين که کاسه مرگ را سر کشيدند؟

اين، شهرهاي آنان است که در سرتاسر جهان، خالي

و خراب گشته است و بنا کنندگان آنها، طعم مرگ را چشيده اند.

آري! ما اموالمان را براي وارثان خود، جمع مي کنيم

و خانه هايمان را نيز براي خراب شدن، بنا مي نهيم.