اِغنَ عَنِ المَخلوقِ بِالخالِقِ

تَغنَ عَنِ الکاذِبِ وَالصّادِقِ
واستَرزِقِ الرَّحمنَ مِن فَضلِهِ

فَلَيسَ غَيرَ اللَّهِ مِن رازِقِ
مَن ظَنَّ أنَّ النّاسَ يُغنونَهُ

فَلَيسَ بِالرَّحمنِ بِالواثِقِ
أو ظَنَّ أنَّ المالَ مِن کَسبِهِ

زَلَّت بِهِ النَّعلانِ مِن حالِقِ [1] . [2] .

* * *
با پيوستن به خالق، از مخلوقْ بي نيازي بجوي

که از راستگو و دروغگو، بي نياز مي شوي.

از فضل خداي رحمان، روزي بخواه

زيرا جز او کسي روزي دهنده نيست.

هر کس بپندارد که مردم، مي توانند او را بي نياز کنند

بي شک، به [خداوند] رحمان، اطمينان ندارد.

يا هر کس بپندارد که ثروتش دستاورد خودش است /

مانند کسي است که در سراشيبيِ تند، پايش لغزيده است.