از شيخ مفيد رحمه الله نقل شده که از جابر بن عبدالله روايت کرده که گويد:

وقتي علي بن الحسين عليه السلام را شهيد کردند، جناب سيدالشهداء عليه السلام گريان و نالان وارد خيمه شد و از خود مأيوس شده بود. سکينه عليهاالسلام چون پدر بزرگوار خود را گريان ديد، عرض کرد:


«يا أبه! مالي أراک تنعي نفسک و تريد طرفک؟ أين أخي علي؟»؛

اي پدر جان! چه شده که نزديک است روح شريفت پرواز و چشم هايت به هر طرف مي گردد؟ برادرم علي کجاست؟

حضرت فرمود: اي سکينه! برادر تو را کشتند.

چون سکينه عليهاالسلام اين سخن را شنيد فرياد «يا أخاه! وا مهجة قلباه!» برآورد و خواست که از خيمه بيرون آيد، سيدالشهداء عليه السلام پشت سر او روانه شد و فرمود:

«يا سکينة! اتقي الله و استعملي الصبر»؛

اي سکينه! از خدا بترس و در مصايب روزگار صبر نما.

سکينه عليهاالسلام گفت:

«يا أبتاه! کيف يصبر من قتل أخوها و شرد أبوها»؛

اي پدر! چگونه صبر کند کسي که برادرش را کشتند و پدر را تنها گذاشتند و جمعيت او را پراکنده کردند؟

حضرت فرمود: (انا لله و انا اليه راجعون) [1] . [2] .