آنگاه زهير بن قين بجلي پيش آمد، او نيز از بزرگان لشکر سيدالشهداء عليه السلام بود، وي در راه به آن حضرت ملحق شده بود و به عزم کشته شدن همراهي آن حضرت


کرده و زنش را طلاق داده و او را به قبيله ي خودش فرستاد، چون مي دانست که کشته مي گردد.

بالجمله، بعد از استرخاص از آن اشرف ناس به سوي ميدان کارزار روانه شد و مي گفت:


أنا زهير و أنا ابن القين

أذودکم بالسيف عن حسين


منم زهير بن قين که شما را به شمشير خود از حسين عليه السلام دفع مي کنم.

و شعري چند خواند و بر آن روباه صفتان حمله کرد و صد و بيست نفر از آن اشرار را به دارالبوار روانه کرد.

آنگاه کثير بن عبدالله بن شعبي و مهاجر بن اوس تميمي بر او حمله کردند، ضربتي بر او زدند تا او را از پاي درآوردند.

جناب امام حسين عليه السلام به او خطاب کرد:

«لا يبعدک الله يا زهير!»؛

خدا تو را از رحمت خود دور نکند اي زهير! خدا کشنده ي تو را لعنت کند، لعن کساني را که ايشان را به قرده و خنازير مسخ کرد. [1] .