بنا به روايت سيد بن طاووس رحمه الله: پس از او، عمرو بن خالد صيداوي به خدمت آن امام عالي مقام آمده، عرض کرد:

«يا أبا عبدالله! قد هممت أن ألحق بأصحابي، و کرهت أن أتخلف فأراک وحيدا من أهلک قتيلا»؛

[اي أبا عبدالله!] مي خواهم من هم از آن ساغري که همگنان من نوشيده اند بنوشم و جامه ي شهادت در پوشم و به اصحاب خود ملحق شوم و نمي خواهم که زنده باشم و تنهايي تو را ببينم با اين که جان داشته باشم و کشته ي تو را ببينم.

حضرت فرمود:

«فتقدم! فانا لاحقون بک عن ساعة»؛

پيش باش که ما هم، همين ساعت به تو ملحق مي شويم.

پس عمرو روي به ميدان کارزار نهاد و بعد از جان فشاني بسيار، جان خود را در


راه آن سيد ابرار و نوباوه ي حيدرکرار درباخت و به سراي جاويد شتافت. [1] .