پس جناب امام حسين عليه السلام به برير بن خضير - که از علما و زهاد و اصحاب آن حضرت بود - فرمودند: اي برير! با اين قوم گفت وگو کن.

برير پيش رفت و گفت: اي قوم! از خدا بترسيد، به تحقيق که اهل بيت پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم در ميان شما هستند، و اينان عترت او و ذريه و دختران او مي باشند. پس بگوييد چه در نظر داريد؟

گفتند: مي خواهيم ايشان را به نزد امير ببريم.

گفت: آيا نمي گذاريد آنان به جاي خود برگردند؟ واي بر شما اي اهل کوفه! آيا نوشته هاي خود و عهدنامه هايي که با ايشان داشتيد که ايشان را ياري کنيد و جان خود را در راه ايشان دربازيد، تا ايشان را به سوي بلاد خود کشانديد؛ فراموش کرديد؟ آنگاه که به سوي شما آمدند، دست از ياري ايشان برداشتيد و مي خواهيد ابن زياد را بر ايشان مسلط گردانيد و ايشان را از آب منع کرديد؛ «فبئسما خلفتم نبيکم في ذريته». شما را چه شده؟ خدا شما را در روز تشنگي سيراب نگرداند.

جمعي در جواب او گفتند: «يا هذا! [فلاني!]» نمي فهميم چه مي گويي.

برير گفت: حمد خدايي را که بصيرت مرا درباره ي شما زياد کرد.

سپس آنان را نفرين نمود ودشمنان او را تيرباران کردند و برير با غضب برگشت.