يادگاري، براي حر شهيد
من ماندم و، کوه شرمساري
من ماندم و، دشت بيقراري
من ماندم و، کوله باري از درد
من ماندم و اشک و آه و زاري
سر در قدمت نهم که حرم
تا بر سر من قدم گذاري
شرمنده و زار و ناتوانم
آيا ز دلم خبر نداري؟!
خشکيده نهال روحم از شرم
از مغفرتش کن آبياري
گر توبه ي من قبول افتد
آسوده شوم ز شرمساري
با سرخي خون خود بشويم
رخسار خود از گناهکاري
بخشيد امام و رخصتش داد
شد عازم رزم و جانسپاري
جان داد به راه عشق و بگرفت
جا در ملکوت قرب باري
چون ديد فتاده خودش از سر
خون از سر و روي اوست جاري
بست از ره مرحمت به فرقش
دستار، به رسم يادگاري!
عباس براتي پور