ديـــــگــــر غـــروب، قـصه به پايان رسيده بود

آرامش نــــخــــســت به طـــوفان رسيده بود

«خــــون مـــي گــــذشت از سر ايوان كربلا»

گرداب تا ميانه ي مــــيـــــدان رســـــيده بود

آن امــــتــــــحان تلخ كه خورشيد مي گرفت

از لحظه هاي سخت به آسان رســـــيده بود

بر زخم هاي پـــــيـــــكر خـــــــورشيد تاختند

ميراث آخـــــريـــــن به ســــواران رسيده بود

از حاشيه به متن رســــيـــــدنـــــــد نيزه ها

نوبت به مـــــوي هاي پـــريشان رسيده بود

آخر سكوت كهنه ي ابر دلـــــم شـــــــكست

بغض عاقبت به لـــحـظه ي باران رسيده بود

بر شانه هاي خـــســته ي حـــــــوا گذاشتند

بار امانتي كه به انسان رســــيــــده بـــــود

منظومه ي صـــبــــوري زيــــنــب شروع شد

وقتي غروب، قصه به پايان رســــيــــده بـود