تا ديده بست حضرت دلدار، آخرين

ابليس بر جهيد به صد رنگ از کمين



از هر کرانه ، جيش ِ هريمن زجاي خاست

وَاندر سقيفه ، فتنه ، سخن گفت آتشين



شد جايگاه مِهر، مَقام اهريمنان

چون مَسند شريعت ، در دست مُفسدين



بي راهه ساز، مُرشد و بي مايه ، رهنما

ناي شُريح ، زاده مرجانه را مُعين



منکَر، عزيز و حضرت معروف ، شد ذليل

مقلوب گشت ، منطق اسلام راستين



مي رفت تا که پيکر قرآن فَتَد زپا

کم سو فروغ بعثت آن عشق آهنين



مي رفت تا که خلق به زنجيرها، دچار

بخت هُبَل دميده و عَزّي صفا نشين



ناگاه برجهيد ز جا آن امام نورزد با عصاي خون ، سرِ فرعون پر غرور