بازگشت

استعاره


غوغا نشست، شب پر از اشك و ستاره بود

چشمان دشت، خيره به ماهي كه پاره بود

تنهـاتـر از ســـكـوت، تــب آلـــوده مـضـطــرب

چشمي به خون نشسته در آن سوگواره بود

چشمي زلال و پــاك، رهـا، شعله مي كشيد

چشمي كه جنسش آتش وخشم وشراره بود

صـحــرا ز شـرم در دهـن شــب فـــرو تـپـيــد

بـــغـض فـــــرات، مـنـتـظـــر يــك اشـــاره بود

دريــــــايي از جســــارت طــوفـان، شكوه كوه

در پـــشــــت آن لـــطـــافـت بــــاد بـهـــاره بود

مغلوب اوست، هر چه پس از كــربلا گـــذشت

تقدير و ســرنـــوشت در آن جـــا چكـــاره بود؟!

شامــي سيـــاه، غرق به خون در شفق خزيد

زينب طــلــوع تـــابـــش فـــجــري دوبـــــاره بود

گــــل مي كنــــد طـــراوت نامش به«ياحسين»

نامي كه عشـــــق، معني آن استعـــــاره بود.

افسون اميني