قد برافرازيد! يک عالم شقاوت پيش روست

پرده برداريد! صد آئينه حيرت، پيش روست



اي حسيني مشربان! در معبد آزادگي

تا نماز آريد، محراب عبادت پيش روست



عقل مي نالد: حريفان تيغ در خون شسته اند

عشق مي غرد: نظرگاه شهادت پيش روست



عقل مي گويد که: بال خسته را، پرواز نيست

عشق مي بالد که: اوجي بينهايت پيش روست



دوستي را پاس مي دارم، که در هرم عطش

سايه ساري در گذرگاه محبت، پيش روست



سبز مي مانم، که در حال و هواي رستنم

تشنه مي رويم که باران طراوات، پيش روست



اي تمام مهرباني در نگاهت، يا حسين!

با تو بايد آشنا بودن، که غربت پيش روست