بازگشت

ساقي لب تشنه


اي ساقي لب تشنه ابوالفضل دليرم

بر خيز وبـبـيـن گـريــه اطفــال صغيرم

عبــاس ببــيــن اهــل حــــرم آب ندارد

طفــلان مـن از سوز عطش تاب ندارد

امشب همگي پير وجوان خواب ندارد

غلــطيده چــرايــي تــو ايـا ماه منيرم

عباس بنــازم بــه وفــايــي كه تو داري

باشاه وگدا لطف وعطايــي كه تو داري

پاينده بود دســت شفـايي كه تو داري

بودي توبه هر غصه و غم يار و مشيرم

اي جان جهـانـي بــه فــداي كــرم تو

افتاده چــرا از ســـر دوشــت عـلــم تو

افــكند غمــت شعلــه اخـا در حــرم تو

بنموده غمت اي گـل پرپر شــده، پيرم

اي ماه بلند اختـــر وتـابـنــده ي افـلاك

افتاده چرا قامت رعــنـــاي تــوبـر خاك

بنگر به حرم سوي صغيران عطـشناك

دستان تو كو تا كه تو را دسـت بگيرم

بنگر كه علي اصغر من تشنه ي آب است

سوزنده تر از كام عـلـي قلـب رباب است

برخيز عزيزم كه تو را وقت شتـــاب است

بنموده ز دنيـــا غــم هجـــران تــو سيرم

عبـــــاس مــن اي مــظـهـــــر آيــات خدايي

«نيسي» به فداي تو كه لب تشنه سقايي

از بهر خدا كن به دلش لـــطــف و عطايي

كو يـــاد كــنـــد هـــر دم از ايـــن درد كبيرم


رجبعلي نيسي