نـــيزه را – سرور من!- بـــــســـــتر راحت کردي

شـــــام را غـــــلـــغـــله ي صـــــبــــح کــــــردي

بــــه لــــب تــــشنه ات آن روز اشارت مي کرد

خاتـــــمــــي را که در انگشــــت شهادت کردي

عقل مي خواست بماني به حـــرم، اما عشق

گـــــفــــت: بر نــــــيزه بزن بوسه، اجابت کردي

بانــــــگ لـــبـــيک کــــه حـجاج به لب مي آرند

آيه هــايي است که بر نيزه تـــــلاوت کـــــــردي

اکــــبـــر و قـــــاســــــم و عباس کجايند، کجا؟

عشق! چون اين همه را بـردي و غارت کردي؟

چيست در تو؟ هــــمـــه امروز تو را مي جويند

اي تــــــن بي ســــر سرور! چه قيامت کردي!؟

باز من ماندم و صد کــــــوفـــه غريبي ، هيهات

گرچه آزاد مـــــــرا تـــــــو ز اســــــارت کــــــردي