بانو! شما خودِ خودِ صبريـــد بي گمــان

از نسل پاك آيينه هـا، اهـــل آسمــــان

مثل نسيم صبح، لطــيف و گــره گشــا

مثل نگاه چشــمه ، زلالــيد و مهربــــان

....

در آن غروبِ سخت، كسي جز شما نبود

همـــــدرد دردهــــاي اســيران كـــــاروان

با خطبه هاي ســرخ و بليـغ و شگـفتـتان

جوشــيد خون ســـرخ زمين در رگ زمــان

اشــك نهـــــان و جـــاريتان جـــار ميـــزند

نام حسين(ع) را همه جا سرخ و جاودان

افلاكـــيان به عـــزّتتان غبـطه مي خـورند

بانـو! شمــا خـودِ خودِ صــبريد بي گــمان