شمع سان پروانه‎ها گشتند آب از تشنگي
بر لب دريا ز کف دادند تاب از تشنگي

اي دريغا! اي دريغا! سوختند و سوختند
ماه رويان همچو قرص آفتاب از تشنگي

کودک شش ماهه در دامان مادر بارها
گشت همچون ماهي دريا کباب از تشنگي

ديده‎ي دُردانه‎ي زهرا اگر آيد به هم
لحظه لحظه آب مي‎بيند به خواب از تشنگي

لاله‎هاي داغدار بوستان بوتراب
سينه بنهادند بر روي تراب از تشنگي

طايري بي بال و پر جان داده زير خارها
بر لبش مانده نواي آب آب از تشنگي

هر چه او را در بيابان مي‎زند زينب صدا
نيست در لعل لبش تاب جواب از تشنگي

تا دهان خشک خود را با گلابي تَر کند
نيست حتي در گِل چشمش گلاب از تشنگي

آفتاب کربلا شد دود در چشم حسين

r>r>

داشت از بس در وجودش التهاب از تشنگي



آب هم تا حشر، ميثم! از پيمبر شد خجل


بس که ديدند آل پيغمبر عذاب از تشنگي