بازگشت

خدا صاحب عزا شد




محرّم گشته با نوروز توأم

ز خاطر محو شد عيد از محرّم



اگر چه روي گيتي دلفريباست

ولي دل از مصيبت بي شکيباست



اگر چه سبز و خرم گشته صحرا

وليکن شد خزان گلزار زهرا



اگر چه باغ و بستان دلپذير است

ولي سرو و صنوبر سر بزير است



اگر چه کوه و صحرا لاله زار است

ز داغ نوجوانان بيقرار است



بزاري سرو و شمشاد و صنوبر

براي قاسم و عباس و اکبر



به آه و شيون و افغان و زاري

هزار و هدهد و کبک و قناري



کبوتر تيهو و درنا و دراج

شده تير الم را سينه آماج



گشوده باز نرگس هر دو ديده

چه ديده ديده اي محنت رسيده



بنفشه رسته اندر جويباران

شقايق سر زده از کوهساران



آلاله خيري و خطمي و مريم

براي شاهدين دارند ماتم



گل شب بو ز غم گشته فسرده

بود سوسن چه مام بچه مرده



روان خون درون ارغوان است

بياد دست عباس جوان است



گل سرخ است با رنگي پريده

برويش پرده اي از غم کشيده



پريشان کرده گيسو سنبل تر

بياد کاکل پر خون اکبر



ندارد ياسمين حسن و طراوت

برفت از نسترن حال و حلاوت



بگلشن عندليب اندر نوا شد

بياد گلستان نينوا شد



گلستان پيمبر بود خرم

خزان گرديده در ماه محرّم



ز پا افتاده قاسم همچو شمشاد

بدشت ماريه ناکام و ناشاد



تن عباس همچون سرو آزاد

ز جور دشمنان بر خاک افتاد



علي اکبر آن نخل تناور

کنون در خاک و خون گشته شناور



دريغا غنچه باغ پيمبر

سر دست پدر شش ماهه اصغر



گلويش شد هدف بر تير دشمن

کند بلبل بداغش آه و شيون



جوانان جملگي با سينه اي چاک

بخون خويشتن غلطيده در خاک



همه پيران و برنا غرق در خون

سرو جان داده اندر راه بي چون



گلي که بود زهرا آبيارش

بزحمت پروريد اندر کنارش



محمّد هر زمان بوئيد او را

ز فرط عشق خود بوسيد او را



بروز و شب علي بودش پرستار

حسن بودش هميشه يار و غمخوار



خدا او را عزيز خويش خواندش

بدست خود بباغ دين نشاندش



در آخر از جفاي قوم کافر

بدشت کربلا گرديد پرپر



رباب و زينب و ليلا و کلثوم

شدند آخر اسير فرقه شوم



سکينه با رقيه بيقرارند

که ديگر يار و غمخواري ندارند



بهار است و نباشم از چه غمگين

خزان کردند اعدا گلشن دين



دلي کز غم نسوزد نيست جز گل

بلي سوزد درون سينه ها دل



نه صاحب دل بود هر کس نسوزد

که ياد کربلا آتش فرو زد



محرّم شعله جانسوز باشد

کجا عيد و کجا نوروز باشد



بچشم جان به بين گر هوش داري

که از چشم فلک خون گشته جاري



بنابراين کجا نوروز عيد است

کجا هنگام ديد و بازديد است



اگر امروز باشد سينه اي ريش

بفردا نيست او را بيم و تشويش



سروده ايزدي اين نغمه غم

مصادف شد چو نوروز و محرّم



بگفت از سوز دل اين سوگواري

ندارد جز بزهرا انتظاري



در اين نوروز برپا شور و شين است

بهر جا مجلس سوک حسين است



بپا چون ماتم خون خدا شد

بهر بزمي خدا صاحب عزا شد




محمد ايزدي