اين دو برادر از اشراف و دليران کوفه بودند و صاحب خدم و حشم و برده هم بوده اند. جدشان حراق از ياران علي (ع) بود و در جنگهاي آن حضرت شرکت داشت. اين دو برادر در کربلا به خدمت امام حسين (ع) رسيدند.

ابومخنف گفته است: چون ياران حسين (ع) کثرت دشمن را ديدند و احساس کردند که. قدرت مقابله با آنان را ندارند، براي کشته شدن از همديگر سبقت مي گرفتند عبدالله و عبدالرحمان به محضر امام رسيدند و گفتند: سلام بر تو اي اباعبدالله! دشمن به ما نزديک شده پس اجازه ده که در جلو چشمت کشته شويم و از تو دفاع نمائيم. امام به آنان خوش آمد گفت و فرمود: نزديکتر بياييد. پس آنان نزديکتر آمدند و در نزديکي امام مي جنگيدند. يکي رجز مي خواند و ديگري آن را تکميل مي کرد. جنگيدند تا کشته شدند، بنا به گفته سروي، عبدالله در حمله نخستين کشته شد و عبدالرحمن در جنگ تن به تن و برخي گفته اند که: هر دو در جنگ تن به تن کشته شدند و مستفاد از ظاهر «المراجله» هم همين است.